Accelerometers, serenades en halve liters...

Grüezi! (Jaja, onze eerste Schweizer-Deutsche Wörter zijn alweer geleerd! :D)
Da sind wir wieder!

Onze eerste werkweek zit er alweer op. Dinsdag zijn we langs geweest en hebben we te horen gekregen wat ons de komende 5 maanden te wachten staat. We gaan werken aan 2 leuke onderzoeken. De accelerometers, gyroscopen, trunk-rolls en tandem steps vliegen ons om de oren. En om dit allemaal onder de knie te krijgen mogen we op het moment vooral veel, heel veel, literatuur lezen. Wel hebben we hiervoor de beschikking over ons eigen kantoor (met eigen computers, en uiteraard ook een daarbij horend emailadres!:-)). Na de 1,5 maand collegevrij is het wel weer flink wennen aan de wekker die om 7u afgaat, dus voor het eerst sinds lange tijd krijgt het weekend weer de waardering die het verdient!
Maar ondanks de tijden is het wel erg leuk op het werk. We zijn met 5 mensen van onze leeftijd (2 Zwitsers, en 3 Nederlanders), en ons eerste skiweekendje is al geboekt. 22 februari gaan we met z’n 5en naar Braunwald om de sneeuw op te zoeken (Nee, in Basel is het zelfs warmer dan in Nederland, dus ook hier geen sneeuw :( )!

Het weekend begon voor ons goed. Vrijdagavond werden we warm onthaald door een serenade van de carnavalsvereniging uit onze straat. Weliswaar een paar ramen te ver en zo vals dat er een gevoel van plaatsvervangende schaamte in ons op kwam zetten, maar het was lief bedoeld. Ze mogen dus nog wel even oefenen voor de Fasnacht (het Zwitserse carnaval) hier losbarst (11.02.2008 ).

Dat de Duitse grens niet ver van Basel is wisten we. Maar dat we serieus maar 10 (!!!) minuten hoeven te fietsen om er te komen, dat ging zelfs ons petje te boven. Dus wij zaterdagochtend op onze stoere mannenfietsen (die van ellende bijna uit elkaar vallen) op pad. Fietsen alleen al is een groot avontuur in Zwitserland. Fietspaden kennen ze niet, als je op een driebaansweg naar links wil, zul je toch tussen alle auto’s door voor moeten sorteren, en het `rechts-heeft-voorrang-fenomeen’ is hier ook een onbekend begrip. Het is dan ook niet zo gek dat de meeste mensen die al op de fiets durven een helm opzetten. We hebben de trip overleefd, en alles wat in Zwitserland niet te betalen is de grens over gesmokkeld. Wat een belevenis!

En met alle drank die onze Italiaan hier had laten staan, aan ons om op te maken, wilden we de avond goed beginnen, om zo door te rollen in het uitgaansleven van Basel. Na wat tips van een collega belandden we bij Paddy Reilly’s Irish Pub. En dit was zeker geen verkeerde tip. Of het nou kwam doordat wij als meiden een halve liter bier in de handen hadden, doordat wij wél lachten in vergelijking tot de Zwitserse vrouwen, of dat we misschien toch een stukje WC-papier aan onze schoen hadden kleven… Alle aandacht was voor ons! En laten wij daar nou van houden… ;)
En als we dan dapper op iemand af stappen en in ons mooiste Duits vragen of hij `bitte ein Foto machen will’, hij ons lekker laat stuntelen, de foto maakt, en uiteindelijk doodleuk vraagt of wij toevallig ook Nederlands zijn, dan breekt toch je klomp! Maar we hebben er hard om kunnen lachen.
Nog harder hebben we kunnen lachen toen we het ego van twee mannen flink hebben gekrenkt door te vragen of ze een stelletje waren. Hun dansmoves trokken hun geaardheid namelijk erg in twijfel. Zie Austin Powers bij de foto’s, en oordeel zelf…

Toen de kater was uitgewerkt hebben we vanmiddag ons eerste deel van de stadswandeling gedaan. En om weer op te warmen zijn we geëindigd bij de Starbucks, waar Lon zowaar haar allereerste koffie heeft gedronken!

We gaan nu genieten van onze zondagavond voordat we morgen weer hard aan de slag moeten.
We vermaken ons prima, genieten van jullie berichtjes (so bitte weitergehen mit senden :)), maar we missen jullie wel!

Äs grüëssli en een dikke kus van ons!
PS Lon’s telefoonnummer is dan ook eindelijk in werking: +41762448509!